kim ne derse desin futbolumuzun efsanesidir Emre. Biraz el kadarken yaptığı şeylerden, biraz da Hagi “veliaht” gösterdiği için, onu “harika çocuk” bildik. Yetenekliydi, sevimliydi, lider özellikleri taşıyordu. Az daha pişerse mumla aradığımız o “yaratıcı kaptan” olması işten bile değildi.

Tanju, Rıdvan, Feyyaz falan gibi değildi Emre başka bir şeydi. Tanrı’nın Türk futboluna hediyesi,

Galatasaray’ın kazandığı UEFA Kupası’nın maskotuydu.

Ama çoğu harika çocuğun kaderini yaşadı Emre. Hep “harika çocuk” kaldı.

Bir kere önemli bir kariyer hatası yapıp İtalya’nın en anlamsız futbolunu oynayan Inter’e gitti. Bütün felsefesini oyunu sıkıcı hale getirmek üzerine kurmuş Inter’de parlamasına imkân yoktu. Orada geçirdiği yıllar lider kimliğini aldı götürdü Emre’nin. Oyuna ikinci yarıda giren bir “görev adamı” haline geldi.

Sonra milli maçta, Beckham’a parmağını sallayarak bağırırken gördük. Elini beline koymuş ona bakan Beckham’ın yüz ifadesini unutmama imkân yok. O biraz merhametli, biraz da alaycı bakış, Emre’nin hiçbir zaman Beckham’la, Yıldıray ya da Tugay’la aynı ligde oynayamayacağının işaretiydi sanki.

Biz “entel” futbolseverler, “futbol asla sadece futbol değildir” lafını çok severiz. Bu söz doğruysa, futbolcu da asla sadece futbolcu değildir bence. Aynı zamanda her bakımdan gelişmesi gereken genç insanlardır futbolcular.

Nasıl iletişim kuracağını, ne okuması gerektiğini, krizleri nasıl aşacağını bilmeden yetişenler, ne kadar yetenekli olsalar da bir yerde tıkanıp kalıyorlar.

“İlk dize yetenektir, geri kalanıysa matematiktir” demiş Paul Eluard. Emre’nin matematiğini biz bir türlü çözemedik. Kendisi de çözemedi. Onu “iyi topçu” olmaktan çıkarıp “üst düzey sporcu” olmaya götürecek yıldız geçidini bulamadı bir türlü.

Bugün ne Arda’daki sempatiklik var Emre’de, ne Semih’teki iyi niyet, ne Tuncay’daki hırs, ne de Nihat’taki yaratıcılık. Buna rağmen onların başında sahaya kaptan çıkıyor hâlâ. Çünkü o bizim harika çocuğumuz. Yanıldığımızı kabul etmek büyük hayal kırıklığı olacak. Bunu yaşamaya hazır değiliz henüz.